Mi Cara Canta gaat ongeveer elke 2 jaar op reis.

Dankzij de vrijwillige inzet van haar leden wordt telkens een mooie reis uitgestippeld met een aantal concerten op de mooiste plaatsen ter wereld.

Dit jaar, net als twee jaar geleden, heeft Pino ons een onvergetelijke reis bezorgd door een deel van Italië.

Hieronder kan je het verslag van deze reis lezen.

Bekijk vooral ook de foto's die niet in dit artikel zitten in onze foto-pagina.

Pino bezorgde alle deelnemende koorleden een programmaboekje. Wij willen ons in dit verslag houden aan de indeling die Pino maakte.

DAG 1 (30/06) en 2 (01/07)

Donderdag 30 juni nog voor 17 uur werden de eerste valiezen uit de auto’s gehaald. Later, na het inladen van de koffers, zouden we beter het woord ‘gesleurd’ gebruiken. Wat wordt er toch allemaal meegenomen … .

Maar het weer zat echt niet mee. Dan maar schuilen. Vlaanderen zit nu eenmaal in een regenperiode die blijkbaar maar geen einde kent. Dus vroeg iedere passant: ‘Breng aub het goede weer mee als je terug komt’. Maar die regen kon zeker het goede humeur niet verjagen. Om klokslag half zes hoorde je uit vele monden: “daar is ze!” Die “ze” was in dit geval de J&J-autocar. De nieuwe dubbeldekker die de net geen 70 deelnemers naar Peschiera aan het Gardameer zou brengen.

En niettegenstaande de gietende regen verliep de reis, mede dank zij onze bekwame en ervaren chauffeurs, bijzonder vlot. En ja … op een zeker moment hield het op met regenen! Echt waar !!! Je zag niet alleen de avondlucht opklaren. Ook op vele gezichten groeide de hoop. Zouden we dan toch de zon tegemoet rijden? Met die mooie gedachte in het vooruitzicht werd het geleidelijk stil in de bus. Rond middernacht hoorde je enkel hier en daar wat gesnurk van hen die vlot de slaap vonden of wat gezucht van deze die toch niet in dromenland geraakten.

En bij het ochtendgloren, onder een stralende zon, arriveerden we in Peschiera. Pino, Marcellina, Geert en Annelies zaten nog te genieten van hun ontbijt toen wij uitstapten. En waar bij het vertrek het afdak en paraplu’s nodig waren, kwamen snel de zonnehoedjes in de plaats.

 

 

 

Een stralende Pino heette ons hartelijk welkom en in afwachting van de kamerverdeling werd het terras zonder dralen ingepalmd.

Tegen het middagmaal was het rustige fiets- en familiehotel Dolci Colli veranderd in eenijverig mierennest. Al snel werden afspraken gemaakt om de namiddag te vullen. Sommigen wilden onmiddellijk de omgeving verkennen en een flinke wandeling maken. Anderen lieten zich verleiden door de zon en het zwembad. Hoe dan ook, de benen werden gestrekt en het lang stilzitten in de bus was rap vergeten. En tussen door was kaarten een bezigheid die jong en oud aansprak.

 

Na het avondeten zagen we hoe het Europees kampioenschap voor de Rode Duivels in mineur eindigde. Na de eerder moeizame groepsfase was er de klinkende overwinning tegen Hongarije. De euforie steeg met de minuut. Wales maakte een eind aan de zwart-geel-rode dromen. Er werd zelfs met inzet van één euro per gok gepronostikeerd. Maar de 1 – 3 nederlaag had niemand verwacht. De kas van het koor werd daardoor zelfs met 24 euro gespekt. En het was na de Belgische nederlaag stil op het terras…

Tijd om te gaan slapen want morgen wacht ons een drukke dag in Verona.

DAG 3 (02/07): VERONA

 

Na een verkwikkende nachtrust verscheen iedereen vrij vroeg maar fris en monter aan het ontbijtbuffet. Er was afgesproken om 09.00 uur te vertrekken naar Verona. De afstand van Peschiera naar Verona is ongeveer 30 km maar vermits er al om 12.00 uur moest gezongen worden in de Cattedrale di Verona San Maria Assunta hadden we onze tijd meer dan nodig.

70 lunchpakketten klaarmaken moet in de keuken wel gezorgd hebben voor de nodige animo. Maar iedereen kan in de loop van de dag getuigen dat we hiermee in de watten werden gelegd.

In Verona werd er eerst voor gezorgd dat de koorkledij in de kathedraal werd achtergelaten. Daar moesten we dus al niet mee rondzeulen. En dan een eerste kennismaking met deze mooie stad. Centraal in het oude centrum staat de Torre dei Lamberti. De bouw van deze 84 meter hoge toren startte in 1172. In 1403 vernietigde een blikseminslag de top van de toren. Het herstel ervan begon in 1448 en pas 16 jaar later was men hiermee klaar. De grote klok aan de buitenkant werd pas in 1779 toegevoegd.

Op het grote plein vind je verder onder meer het oude stadhuis, het gerechtsgebouw, het Palazzo Maffei en de wit marmeren zuil met St. Mark de Leeuw, het symbool van de republiek Venetië waartoe Verona vroeger behoorde. Het oudste monument op het plein is de fontein (1368).

 

Ondertussen was het voor de koorleden hoog tijd om naar de kathedraal te gaan. Koorkledij aan, inzingen en dan het optreden tijdens de eucharistieviering.

De Cattedrale di Verona San Maria Assunta staat eigenlijk op het eiland Torcello. Maar dat merk je helemaal niet meer. Het was de eerste kathedraal die werd gebouwd in de lagune van Venetië. De kerk werd gesticht in 639 en werd verbouwd in de 9de , 10de en 11de eeuw. Het is een voorbeeld van Veneto-Byzantijnse stijl.

 

De kathedraal bevat mozaïeken van de madonna en van het laatste oordeel. Deze mozaïeken worden beschouwd als de mooiste van deze stijlperiode.                                                

In Verona was de geestelijkheid inschikkelijk geweest inzake de keuze van de liederen. Er kwamen dan ook heel wat liederen aan bod. Minder gelukkig was de opgelegde opstelling. Die zorgde ervoor dat dikwijls de zang nog nagalmde terwijl de volgende strofe al was ingezet.

Hoe dan ook het is plezant te horen hoe het koor wordt aangekondigd en al hebben we nooit Italiaans geleerd, dan verstaan we er toch wat van … En we bewonderen Roger van Martine die al die tijd de vlag van Mi Cara Canta toonbaar maakte.

 

Na de viering kregen we de gelegenheid Verona verder te verkennen. Natuurlijk moesten we de woning van Juliette bezoeken. Maar we verklappen wel dat het beruchte balkon pas veel later aan de woning is toegevoegd. Juliette heeft er nooit op gestaan… En wil je nog jaren van geluk moet je zeker over de borst van Juliettes beeld wrijven. De schrijver van dit verslag mag de volgende jaren weer op beide oren slapen …

 

Omstreeks 18.00 uur werden we verwacht in restaurant ‘Ippopotamo’. Wat een naam voor een restaurant en zeker als de vertaling ‘nijlpaard’ ook nog correct is!

 

Hoe dan ook: Pino weet het wel te vinden. Vlotte bediening, goed eten en fijn gezelschap (daar zorgen we zelf voor) wat wil je nog meer.

Buiten is het echt verzamelen om samen naar de Arena te gaan en de beroemde opera “La Traviata” van Verdi bij te wonen.

Ondertussen was er een parade in prachtige klederdracht. En de grappenmakers onder ons, wisten daar wel van te profiteren.

Terwijl wij een ganse week schitterend Italiaans weer hebben gehad, was het deze avond eerder Belgisch. De regen zorgde al snel voor een eerste onderbreking. Tot daar toe als Belgen kunnen we wat verdragen. Donderwolken en bliksemschichten zorgden echter voor een vroegtijdig einde. We weten nu wel wat het is zo’n openluchtspektakel, maar toch echt jammer…

 

Het was al zondag eer we onze slaapgelegenheid opzochten. Morgen staat Padova op het programma.

DAG 4 (03/07): PADOVA of PADUA

Vandaag wacht ons een optreden in de Basilica Di Sant’Antonio in Padua. Na het ontbijt werden de lunchpakketten ingeladen en omstreeks 10.00 uur vertrokken we om de ongeveer 110 km te overbruggen. Via de E 45 en E 70 reden we wel hoofdzakelijk over de snelweg en toen we tegen de middag parkeerden voelden we hoe heerlijk warme zonnestralen kunnen zijn. Weer een mooie dag voor de boeg …

Ook vandaag weer eerst de koorkledij wegbrengen. Via de Beato Luca Belludi liepen we recht op de basiliek waar we tegen 16.00 uur terug verwacht werden voor het opluisteren van de zondagse eucharistieviering.

 

Dus … op zoek naar een rustig plaatsje om de lunchpakketten aan te spreken. Je kan het beter opeten dan het voortdurend dragen. Het plein Prato della Valle is een ideale plek.

Het Prato-plein is met zijn 90 000 m² het grootste plein van Italië. Ter vergelijking: het grootste marktplein van ons land vind je in Sint-Niklaas en heeft een oppervlakte van 31 900 m². Het Prato-plein heeft een elliptische vorm. In het midden van het plein ligt, omgeven door een watergang, het Isola Memmia. Rond deze fontein staan twee ringen van elk 44 standbeelden.

Wat Isola Memmia juist betekent, weten we niet. We weten wel dat heel veel Bed & Breakfest-zaken in Padua en omgeving deze naam hebben.

 

Het Prato della Valle is daarnaast een verzameling van prachtige historische gebouwen.

 

Of het nu een heerlijk terrasje was of een wandeling door het oude stadsgedeelte, we ervaarden dat de tijd snel voorbij gaat en onverbiddellijk is. Maar tegen 16 uur zag je weer de vertrouwde gezichten in de kathedraal. Strenge toezichters lieten zelfs het nemen van een foto van het koor in de kathedraal niet toe. Anderzijds mocht je binnen dit enorme monument wel filmen en fotograferen. Deze Romaans-gotische kerk werd gebouwd tussen 1232 en 1450.

Het interieur is prachtig en zelfs indrukwekkend.

 

 

Er werd goed gezongen. Jammer dat het orgel soms de begeleidende rol vergat!

Hoe dan ook: het succes werd buiten gevierd met een groepsfoto. En onze vlag was weer pertinent aanwezig!

 

Er werd vrij snel terug vertrokken om tijdig terug te zijn voor het avondmaal. En dat lukte perfect. En na het diner vonden velen dat een duik in het zwembad hen nog goed zou doen.

Het was bijna 23 uur eer het aan het zwembad weer stil werd …

DAG 5 (04/07): VRIJE DAG

Oef .. eindelijk een rustige dag. Er werd dan al wat langer geslapen en men bleef rustig zitten aan de ontbijttafel.

En toch: er werden al snel afspraken gemaakt. Gaan we wandelen?

Wordt het Peschiera of de omgeving? Of blijven we in het hotel en vereren we het zwembad met onze aanwezigheid?

Peschiera is een echt toeristisch stadje met net geen 10 000 inwoners. Binnen het centrum is het gezellig vertoeven: pleintjes, terrasjes, overal bloemen, winkeltjes waar werkelijk alles te koop is …

Opvallend zijn de imposante vestingmuren die in de 16de eeuw door de Venetianen ter verdediging van de stad en de haven werden gebouwd. In 1796 sloeg Napoleon hier zijn hoofdkwartier op en later, na de vrede van Campoformio, kwam de vesting in handen van de Oostenrijkers.

Je vindt er toch wel enkele statische gebouwen.

 

 

’s Namiddags had het zwembad de meeste aantrek. Hoe kon het ook anders met zo’n heerlijke stralende zon. Je zag die Vlaamse toeristen weer terug geloven dat het goede weer nog bestaat.

Op vraag van de hoteleigenaar kreeg hij ’s avonds een serenade aangeboden door Mi Cara Canta. Je zag de man genieten. En dat hij het optreden wist te waarderen, zouden we de laatste avond ervaren.