Dit is deel 2 van het reisverslag van onze reis naar Italië (deel 1 kan je hier vinden)

DAG 6 (05/07): VENETIE

Vandaag wacht ons een verplaatsing van ongeveer 150 km naar Venetië. Dus op tijd uit de veren want om 08.30 uur is het vertrek al voorzien. Zoals bij de vorige daguitstappen waren ook nu weer de lunchpakketten en de nodige drank voorzien.

De bus bracht ons naar Mestre één van de stations in de stadsrand van Venetië. Dit station ligt nog op het vasteland. De trein op voor een ritje van een klein kwartiertje en … Venetië ‘here we come’!

Na een wandeling door de vele steegjes en over de vlot te nemen bruggetjes bereikte de voltallige groep, het San Marcoplein. Onderweg werd, in de schaduw van één van de vele kerken, een halfuurtje rust genomen voor het verorberen van de lunchpakketten. Hoe we het realiseerden om samen als voltallige groep toe te komen op het plein blijft een raadsel want het was enorm druk in de stad.

En dan is er dat indrukwekkend San Marcoplein! Je wordt er even stil van …

 

 

Venetië is wellicht één van de meest romantische steden ter wereld. Prachtige historische gebouwen, de vele kanalen met hun gondels, de bijna talloze bruggetjes ( 409 in totaal) en het zachte klimaat maken de stad onweerstaanbaar. De afwezigheid van auto’s is een echte verademing. In hun plaats zie je overal kruiers leveringen ophalen en brengen.

Venetië bestaat uit 120 eilandjes aan elkaar geweven door 150 kanalen. Het gebied heeft een belangrijke rol gespeeld in de wereldgeschiedenis. Sinds 1987 staat Venetië en zijn lagune op de werelderfgoedlijst van de UNESCO.

Het Dogepaleis aan het San Marcoplein was het paleis van de leider van de republiek Venetië. Het is gebouwd tussen 1309 en 1424 maar de fundamenten dateren uit de 9de eeuw.

 

Beelden van het binnenplein van het Dogepaleis.

 

 

Het hele paleis toont een ongekende rijkdom. Prachtig stucwerk siert de traphallen en de plafonds. En alles is bewerkt met blinkend bladgoud.

Het indrukwekkendste deel van het paleis is de ‘Zaal van de Grote Raad’.  Hier werden destijds de ambassadeurs van bevriende staten ontvangen.

 

En iedereen kent  toch ‘de brug der zuchten’. Wanneer de gevangenen hierover liepen , wisten ze dat hun leven voorbij was. Tijd voor een grote zucht …

Naast het Dogenpaleis is er ook de befaamde Basiliek van San Marco.   De huidige basiliek is de derde die op deze plaats werd gebouwd. Zij dateert van rond 1060. De basiliek heeft vijf koepels en is voorzien van vele bogen en torentjes.

 

 

En dan moest ‘le moment suprème’ komen. De flashmob van Mi Cara Canta die over het hele San Marcoplein moest gezien en gehoord worden. De drukte op het plein zorgde ervoor dat de oppervlakte waarover deze flashmob werd uitgevoerd kleiner was dan voorzien. Maar … toestellen uit alle mogelijke landen van de wereld werden op de zingende groep gericht. Ik denk dat Mi Cara Canta nu te zien is op videobeelden in Taiwan, China, Japan, Australië, Canada, …

Hoog tijd om de terugweg aan te vatten. In het station probeerden we wel meer dan één trein uit, maar we zijn tijdig in ons hotel geraakt voor weer een lekker avondmaal.

Morgen wacht ons een rustdag !

 

DAG 7 (06/07): RUSTDAG

Vandaag wordt dan een echte rustdag … of toch niet?

Blijkbaar is er in de buurt van Peschiera een mooi en gezellig shoppingcenter. Een rondvraag leerde Pino dat er meer dan dertig geïnteresseerd waren in een bezoek aan dit centrum.

Dus zette onze chauffeur zich weer achter zijn stuur. Of er echt veel gekocht is, weten we niet.

We weten wel dat de ‘thuisblijvers’ enorm hebben genoten van het zwembad.

Het was misschien ook de dag van de ‘blunders’. Zo kwam Herman Lenaerts aan de rand van het zwembad af met de melding dat hij zijn gebit verloren was. Roger Helsen, geweldig vaandeldrager maar ook een heel goede zwemmer, dook onmiddellijk onder water en zocht de bodem van het zwembad af. Tevergeefs!  Uiteindelijk bleek hij het vergeten te zijn op de kamer.

En wat te denken van Rosine. Als je haar zag had ze altijd een hoedje op. Bescherming tegen de zon weet je wel. Maar in het zwembad kan je toch moeilijk een hoedje opzetten. Gevolg: verbrande hoofdhoofd. ‘Wat ben ik toch een onvoorzichtige dommerik’ zei ze tegen iedereen die het horen wilde.

DAG 8 (07/07): BEZOEK AAN DE WIJNBOER

Pino had nog een verrassing in petto. Wat oorspronkelijk stond geprogrammeerd als een rustige dag veranderde in de namiddag. Wat niet was opgenomen in het programmaboekje was een bezoek aan een wijnboer in Bardolino.

Het ZENI-wijngebied werd gesticht in 1870 en wordt momenteel beheerd door de vijfde generatie wijnbouwers. Ook het uitgebreide wijnmuseum is de moeite van een bezoek waard.

Eerlijk gezegd: we werden er bijzonder hartelijk en goed ontvangen. En de verkoop was navenant. Het inladen zou morgen nog wat moeilijker worden met al die wijnpakketten die werden meegenomen. En natuurlijk werd er voor de dames gezongen!

 

 

 

 

Voor  het diner zat heel de groep weer gezellig op het terras. Deze gelegenheid liet onze voorzitster niet voorbijgaan. Het was onze laatste avond in Peschiera en dus moest onze organisator toch echt wel eens ‘in de bloemetjes’ worden gezet. Annelies wees op de knappe organisatie en op de geweldige kansen die Mi Cara Canta dank zij Pino al heeft gekregen. Vele koren zouden jaloers zijn. Inderdaad optredens in de prachtige basilieken van Verona en Padua … niet iedereen krijgt die gelegenheid. Dank zij Pino kan  het voor ons. Uiteraard werd ook Marcellina in dit dankwoord betrokken.

En na het diner vroeg Pino alle medewerkers, die ons de voorbije week in de watten hebben gelegd, in het restaurant.

 

Het spontane rechtstaande applaus van alle aanwezigen bewees hoe erg hun inzet werd gewaardeerd.

DAG 9 (08/07):TERUGREIS

Onze Italiëreis loopt op zijn einde. Al vroeg werden de koffers naar de bus gebracht en ingeladen. Na nog een stevig ontbijt wuifden we om negen uur Pino en Marcellina uit. Zij trokken nog een weekje verder Italië in.

Waar we tijdens de heenreis ’s nachts door Zwitserland reden, konden we nu volop van het mooie landschap genieten.

 

De reis verliep bijzonder vlot. Onze ervaren chauffeurs brachten ons veilig terug naar Millegem.

Nog voor middernacht waren we terug thuis….

Jammer genoeg vernamen we in Italië het overlijden van ons koorlid Lutgard Smets. Onze koorleden waren, niettegenstaande de vermoeiende reis, zaterdagmorgen talrijk aanwezig. Namens MI Cara Canta werd deze rouwkaart aan de familie overhandigd:

Mi Cara Canta biedt de achtbare familie haar gevoelens van medeleven aan.

De koorleden zullen Lutgard herinneren als een lieve vrouw die graag aanwezig was op de repetities omdat ze steeds weer tussen de mensen wou zijn. Op het juiste moment informeerde ze naar het wel en wee van de koorleden en hun familie en leefde zij intens mee met de mooie momenten van het koor en de koorleden.